KOLEJNY MARTWY PRZEPIS  w USTAWIE o POLICJI..?!  DLACZEGO POLICJANCI NIE KORZYSTAJĄ ZE SWOICH UPRAWNIEŃ

    Z wielką nadzieją jako związki zawodowe policjantów, czekaliśmy na zmiany dotyczące faktycznej ochrony prawnej policjantów. Zresztą o te zmiany zabiegaliśmy od wielu lat. Wprawdzie przed wejściem z życie ustawy z dnia 14 sierpnia 2020r. ustawy o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych (…) zgodnie z art. 66 ust 1 i 2 ustawy o Policji  policjant podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, korzystał z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych, jednak w praktyce ograniczało się to tylko do tego, że składał zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa a później ze sprawą zostawał sam. 

   Wprowadzenie nowych rozwiązań prawnych zawartych w art. 66 a i 66 b ustawy z dnia 14 sierpnia 2020r. ustawy o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych (…) dawało nadzieję na faktyczne wzmocnienie ochrony prawnej policjantów.

  Przypominamy. Zgodnie z treścią art. 66 a ust 1 ustawy policjanci przeciwko którym było prowadzone postępowanie karne o przestępstwo popełnione w związku z wykonywaniem czynności służbowych, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem o umorzeniu postępowania z powodu braku ustawowych znamion czynu zabronionego lub niepopełnienia przestępstwa albo wyrokiem uniewinniającym  mogą zwracać się o zwrot kosztów poniesionych na ochronę prawną .

    A czy się zwracają?

    Ponadto zgodnie z 66 a ust. 3 „w szczególnie uzasadnionych przypadkach, kierując się dobrem służby, Komendant Główny Policji może zapewnić policjantowi, przeciwko któremu wszczęto postępowanie karne o przestępstwo popełnione w związku z wykonywaniem czynności służbowych, ochronę prawną jeszcze przed zakończeniem tego postępowania. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio. Poniesione przez Policję koszty ochrony prawnej nie podlegają zwrotowi przez policjanta, niezależnie od wyniku postępowania karnego” 

Jesteśmy ciekawi, w ilu przypadkach od wejścia w życie opisywanych przepisów, Komendant Główny Policji  zapewnił taką ochronę ?

     Kolejną chyba jeszcze ważniejszą zmianą było wprowadzenie art. 66b ustawy z dnia 14 sierpnia 2020r. ustawy o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych (…) na mocy którego policjanci, którzy są pokrzywdzonymi przestępstwem, o którym mowa w art. 222, art. 223 lub art. 226 Kodeksu Karnego, w związku z wykonywaniem czynności służbowych w których uczestniczyli w charakterze pokrzywdzonego lub oskarżyciela posiłkowego mogą korzystać z bezpłatnej ochrony prawnej a  „ochronę prawną, o której mowa w ust. 1, zapewnia jednostka organizacyjna Policji, w której policjant pokrzywdzony przestępstwem pełni służbę, a jeżeli jednostka ta nie ma zapewnionej obsługi prawnej realizowanej przez radców prawnych lub adwokatów, ochronę prawną zapewnia właściwa miejscowo komenda wojewódzka Policji albo Komenda Stołeczna Policji.

   Postanowiliśmy zwrócić się do Komendy Wojewódzkiej Policji we Wrocławiu z pytaniami, w celu ustalenia ilu policjantów i z jakich jednostek korzystało z możliwości  zwrotu kosztów poniesionych na ochronę prawną – art. 66 a oraz ilu policjantów i jakich jednostek zwracało się o skorzystanie z bezpłatnej obsługi prawnej w postępowaniach, których byli pokrzywdzonymi przestępstwem, o którym mowa w art. 222, art. 223 lub art. 226 Kodeksu Karnego art. 66 b .

  Jakież było nasze zdziwienie, gdy otrzymaliśmy odpowiedź w opisywanej sprawie!

   Okazało się, że w przypadku możliwości  zwrotu kosztów poniesionych na ochronę prawną  (art. 66 a), za okres od momentu wejścia w życie ustawy do dnia 31 grudnia 2020 roku żaden policjant nie zwrócił się o zwrot kosztów w opisywanych sprawach! Czyżby takich spraw nie było? Czy może policjanci nie mają świadomości, że takie uprawnienie im przysługuje?

    Nie mniejszym zaskoczeniem była odpowiedź dotycząca ilości policjantów, którzy skorzystali z bezpłatnej obsługi prawnej wpostępowaniach w których byli pokrzywdzonymi przestępstwem,
o którym mowa w art. 222, art. 223 lub art. 226 Kodeksu Karnego (art. 66 b).

Na 289 postępowań karnych w których policjanci byli pokrzywdzonymi  (w okresie od wejścia w życie ustawy do dnia 31 grudnia 2020 r . ) tylko w dwóch przypadkach policjanci zwróciło się o bezpłatną obsługę prawną adwokatów czy radców prawnych, którzy mogliby w takich postępowaniach występować jako pełnomocnicy!

Od razu nasuwa się pytanie, dlaczego tak się dzieje? Dlaczego policjanci nie korzystają z takiej możliwości, skoro jak widać, takich postępowań jest całkiem sporo? Czy policjanci pomimo wejścia w życie opisywanych zmian wiedzą o tych regulacjach? Czy przełożeni policjantów informują ich o takim prawie? Czy osoby kierujące właściwymi komórkami dochodzeniowo- śledczymi pouczają pokrzywdzonych policjantów, że mogą z opisywanego uprawnienia skorzystać?  Mamy nadzieję, że poruszony przez nasz problem wynika z pewnej nowości i za jakiś czas uzyskamy lepsze dane. My ze swojej strony w kolejnym artykule pokażemy jakie możliwości prawne daje udział pełnomocnika w postępowaniu w którym policjant jest osobą pokrzywdzoną.

    Przy tej okazji przypominamy o naszym Funduszu Ochrony Prawnej a w szczególności o możliwości skorzystania z naszych prawników w przypadku, gdy doszło do zakończenia postępowania, które zakończyło się prawomocnym orzeczeniem o umorzeniu postępowania z powodu braku ustawowych znamion czynu zabronionego lub niepopełnienia przestępstwa albo wyrokiem uniewinniającym. 
    W postępowaniach w których przeciwko policjantom było prowadzone postępowanie karne o przestępstwo popełnione w związku z wykonywaniem czynności służbowych a które zostało zakończone j.w. można występować do Prokuratury z wnioskiem o wszczęcie postępowania z art. 212 par 1 kk  (Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku)